Ontmoeting familie Daniëlle, verjaardag en panda's

Vandaag al weer onze laatste dag. Hoe cliché, maar het gaat sneller dan je denkt. De dag begint met het vieren van mij 50ste verjaardag. Hoe bijzonder om dit in Taiwan te beleven op De dag dat Daniëlle haar moeder gaat ontmoeten. Danielle en Babette hebben de ruimte versierd waar we ontbijten. Er staat een taartje klaar van het hotel en ze draaien Happy Birthday in allerlei variaties. Al gauw is ook bij de andere gasten duidelijk wat er aan de hand is en zingen zij mee. Ik krijg een kitschie kat, zoals we ze hier noemen. Ik vind ze erg leuk en Daniëlle heeft dat aangegrepen om er een voor mij te kopen. Terug van het ontbijt worden we gebeld door het kindertehuis. We houden allemaal onze adem in, gelukkig blijkt dat moeder wel komt maar dat het wel drie kwartier later wordt. Dat is te overzien. Omdat we al wel uit moeten checken spelen we in een ruimte naast de lobby een paar potjes Taiwanees poker. Daarna met de metro richting het kantoor voor de ontmoeting. Alle kadootjes voor moeder en de broertjes en zusje worden meegenomen. We zijn er eerder als moeder en haar gezin, maar tien minuten later staat ze er toch opeens. Ze zoekt direct contact met Daniëlle en voor ons treffend hoe ze openbaar moeder lijkt. Om wille van de concentratie van de kinderen worden er eerst foto's gemaakt. Al heel snel is duidelijk hoe zeer de andere kinderen beperkt zijn en de aandacht en zorg van moeder nodig hebben. Vervolgens geeft Daniëlle de kadootjes aan haar moeder en de broertjes en zusje. Dit valt in goede aarde bij allemaal. Al gauw ko,t de pizza en de andere hapjes binnen. Alhoewel niemand echt honger heeft eet iedereen er van mee. Ondertussen vindt er met begeleiding een gesprek plaats tussen moederen Daniëlle. Ze heeft van tevoren een aantal vragen bedacht zodat ze daar houvast aan heeft. Waar mogelijk krijgt ze antwoord van moeder. Het gesprek wordt veel verstoord door de aandacht die de andere kinderen vragen. Bert vangt uiteindelijk de aandacht van het middelste kind door de camera van zijn telefoon aan te zetten. Hij is helemaal verbaasd dat hij zijn moeder ziet en als de camera op de selfiestand staat zichzelf. Echt leuk om te zien. Na een half uurtje zoekt Daniëlle contact met haar broertje en zusje en speelt met ze. Ondertussen wordt door de maatschappelijk werker gesproken met moeder en haar man over hun situatie. Dit wordt uit privacyoverwegingen niet voor ons vertaald. Ze willen helder krijgen of er voldoende ondersteuning is voor het gezin en de zorg die de kinderen nodig hebben. Op deze wijze kunnen ze ook bepalen welke ondersteuning er mogelijk nog gegeven moet worden. Daarmee willen ze ook voor Daniëlle aangeven hoe ze haar moeder en de kinderen achterlaat. We krijgen te horen dat het goed geregeld is en dat Daniëlle zich daar geen zorgen over hoeft te maken. Na een uur staan ze toch opeens op en komt de ontmoeting vrij abrupt tot een eind. Een van de kinderen blijkt ziek en ze hadden al overwogen om niet te komen. Gelukkig heeft het kindertehuis erop aangedrongen dat ze toch zouden komen. Maar het jongetje lijkt toch echt niet lekker. Danielle had dit niet aan zien komen en het afscheid is emotioneel. Wetend dat dit misschien wel het enige moment zal zijn dat er een ontmoeting is. We spreken daarna de ontmoeting na met de maatschappelijk werkers en drinken een kop thee om even bij te komen van de emoties. En zo lopen we een kleine twee uur later weer buiten, met zoveel nieuwe beelden en gevoelens. We besluiten om bij de Starbucks op het gemak nog even wat te drinken en dan met elkaar te kijken wat we de komende uren nog gaan doen. Babette en Robin gaan daarna nog even shoppen en wij besluiten om naar de kabelbaan te gaan om van boven de stad te bekijken. We treffen elkaar weer rond 6 uur bij het hotel.
Zo gezegd, zo gedaan. Als we echter bij het metrostation aankomen waar de kabelbaan is, is het al later dan we dachten. Daar dit ook de halte is waar de dierentuin is en de entree nog geen 2 euro per persoon is, stellen we ons plan bij, we gaan nog even de dierentuin in. En eigenlijk past dat wel bij vandaag. Danielle houdt erg van dierentuinen en al helemaal van panfa's. We weten van de vorige keer dat ze voorin de dierentuin zitten en lopen er direct heen. Alhoewel ze binnen zitten, zijn ze wel wakker. Veel kamer niet te zien, ze lopen alleen maar heen en weer. Voor Daniëlle echter geen punt en ze staat ademloos voor het raam te genieten. Daarna het winkeltje in met alleen maar pandaspullen. Ze krijgt zowel van ons als van Dave een kadootjes als herinnering aan vandaag. Als we het winkeltje uitlopen heeft ze echt geluk, er is net eten opgehangen in het verblijf, dus volop beweging te zien. Daniëlle staat precies op het punt waar het eten hangt en hij gaat voor haar neus allerlei capriolen uithalen om zijn eten te pakken te krijgen en gaat voor haar op de grond zitten. Opnieuw genieten dus. Inmiddels is er al drie kwartier om en de dierentuin gaat over een kwartiertje dicht. We willen nog even langs de koalaberen, ze trekt zich dus uiteindelijk los en we lopen door. Schattig ook die koalaberen.
Rond 6 uur zijn we allemaal weer bij het hotel terug inpikt Joe ons op. We hebben hem gevraagd of hij zin heeft om met ons te eten. En meteen gevraagd of er een restaurant is waar iedereen nog kan eten wat hij het lekkerste vond. Hij heeft voor,ons gereserveerd bij het befaamde restaurant Din tai fung. Volgens de verhalen een restaurant met een michelinster. We hebben dit restaurant al eerder gezien in een televisieprogramma over Taiwan. Elke dumping heeft precies 18 plooien..... Als Joe komt laden we eerst onze bagage in de bus omdat we daarna doorgaan naar het vliegveld. Joe heeft in de auto een taart staan die hij speciaal voor mijn verjaardag heeft gekocht. Bijnhet restaurant aangekomen is de wachttijd minimaal 80 minuten. Gelukkig heeft Joe gereserveerd en kunnen we na een minuut of 20 naar binnen. We hebben een mooie tafel met uitzicht op de keuken waar hard gewerkt wordt en er vele dumblings worden gedraaid. De taart is mee naar het restaurant gegaan. Blijkbaar is het in Taiwan mogelijk om, als je jarig bent, een taart mee te nemen. Nadat we heerlijk gegeten hebben komt de taart op tafel en wordt ik nogmaals toegezongen. Ook nu vallen andere gasten bij en zingen mee. Ik kan iet zeggen dat ik vandaag niet wist dat ik jarig was. Aan het eind heeft Joe nog een verrassing, de rekening van het eten wordt betaald door de reisorganisatie. Ze vinden het vervelend dat het hotel is Alishan niet goed was en bieden dit ter compensatie. Dat nemen we met veel dank aan.
Daarna richting het vliegveld. Joe gaat met ons mee tot aan de security, wat hebben we het goed gehad met elkaar. Mocht je dit lezen en een dergelijke reis overwegen, dan kunnen we hem zeker aanbevelen. We laten het Skipbo spel bij hem achter, dan kan hij dat nog eens spelen.
We doen wat laatste inkopen op het vliegveld en vertrekken vervolgens met 25 minuten vertraging richting Nederland. Na een voorspoedige vlucht komen we toch op de geplande aankomsttijd aan op Schiphol.
Helaas moesten we bijna 5 kwartier op onze bagage wachten, maar toen konden we eindelijk de deuren door naar de aankomsthal om weer lekker naar huis te gaan.
We kijken terug opnieuw een geweldige reis. Wat hebben we weer veel beleefd en gezien. Het prachtige land van onze kinderen met een prachtige natuur, veel cultuur en lieve mensen, waar we deze keer zowel de familie van Robin en Daniëlle mochten ontmoeten. Het was er warm, erg warm, maar dat heeft ons niet belemmerd om te doen wat we wilden doen. We verwachtten veel regen, maar er waren maar twee momenten waarop we ons programma hebben aan moeten passen. Typhonen zijn ons bespaard gebleven, onda is dat er meerdere voorkomen in dit jaargetijde. Wel hebben we een aardbeving meegemaakt van 4,6 op de schaal van Dichter. Nu we veilig thuis zijn kunne we dat ook met jullie delen. Alhoewel het maar kort was en er geen enkele schade was is het vreemd en toch wel angstig. Blijft het bij deze beving of volgen er meer en met welk effect. Joe was bij ons op dat moment en was zo verbaasd dat we dit nog nooit hadden meegemaakt. Het is in Taiwan zo gewoon dat hij zich daar niets bij voor kan stellen.
Kortom we hebben het fantastisch gehad. Ook nu zijn we weer blij met onze reisorganisatie Lotus, die alles perfect heeft geregeld en er ook voor ons was en mee dacht toen het hotel tegen viel. De andere hotels, guesthouses en b&b's waren echter prima dus valt dat daar ook weer bij in het niet.
Ook die kunne we dus van harte aanraden als je een roootsreis naar Taiwan wil maken.