Hsinchu en Taichung

Vanmorgen om 9.00u stond de chauffeur met zijn taxibusje op de stoep. Hij stelt zich voor als Mike en probeert onze achternaam uit te spreken. Blijkbaar voor een Taiwanees niet te doen. Nadat alle tassen zijn ingeladen gaan we richting Hsinchu. Dit is de plaats waar Robin geboren is en moeder voor een deel van haar leven op straat leefde. We stoppen als eerste bij het glasmuseum De gebouwen die nu dienst doen als museum, atelier en bijbehorend winkeltje waren van origine is gebruik door de Japanse royalty ten tijde van de bezetting van Taiwan door de japanners. Het is leuk om rond te lopen en te genieten van de mooie omgeving. Niet in het minst omdat de zon schijnt en het een graad of 22 is. Wel redelijk wat wind. Dat schijnt bij Hsninchu te horen. Waar zowel de wind vanuit het zuiden als het noorden van de oceaan af kan komen.
Aansluitend aan het bezoek aan het museum rijden we door naar een tempel. Daar hadden we zelf nooit gekomen waarschijnlijk, maar de chauffeur weet feilloos de weg. Alvorens in de tempel aan te komen lopen we lang allemaal hele kleine eetstalletjes. Bij de meeste stalletjes zijn rijstnoedels te koop. (het lijkt op mihoen). Deze noedels worden specifiek in deze plaats gemaakt en in de wind te drogen gehangen. Helaas hebben we dit laatste niet gezien, maar nemen het als waarheid aan. Maar eerst zijn we doorgelopen naar de tempel. De chauffeur is zelf boedhist en geeft ons uitleg over de vele gebruiken en symbolen in de tempel. Ineens krijgt ons bezoek meer betekenis en begrijpen we wat we zien en wat er gebeurt. Hoe anders dan de gebruiken die wij kennen. Als we teruglopen uit de tempel nemen we even tijd om te lunchen. En hoe kan dat dan beter dan met de specialiteit van Hsinchu. We schuiven aan een tafeltje tussen alle anderen die daar zitten te eten om de noedels uit te proberen, klaargemaakt op traditionele wijze. En alhoewel we redelijk overweg kunnen met eetstokjes, is het eten van dunne noedels wel een uitdaging. Dan maar zoals de Taiwanezen het doen. Kommetje vlak bij je mond houden, de noedels naar binnen schuiven en langzaam alle slieren naar binnen zuigen. Niet helemaal mijn idee van beschaafd eten, maar wel effectief.
Daarna vertrekken we uit Hsinchu, terwijl we nog om ons heen kijken in de straten die we passeren. Het is een gek idee om te weten dat de moeder van Robin hier gelopen heeft en op straat geleefd heeft. Tegelijkertijd zegt het zo weinig omdat je geen exacte plaatsen hebt waar je zeker van weet dat ze er geweest is.
Onze reis zet zich voort naar Taichung, de geboorteplaats van Danielle. Alvorens daar aan te komen maken we eerst nog twee tussenstops. Allereerst bij San Yi (als ik het goed schrijf). Niet veel meer dan een parkeerplaats met een aantal blokhutten en een grotere hal. In de blokhutten wordt houtsnijwerk en aardewerk verkocht. Al het handwerk wordt gemaakt door de Hakka;s. Een kleine bevolkingsgroep in Taiwan, waar Danielle van afstamt. Het is leuk om er even te kijken en indrukwekkend wat mensen kunnen maken van een stuk hout. We lopen ook nog even de hal in waar van alles uit de streek te koop is. Ik heb niet de indruk dat er veel bezoekers komen dus worden we bijna achtervolgd door de twee dames die er werken die van alles te koop aan willen bieden. Een geluk voor hen is dat de chauffeur wel Chinees spreekt en begrijpt wat ze bedoelen. Alhoewel dat geen handel oplevert. Robin koopt ongezien nog wel een lippenbalsem gemaakt van bloemen die veel gebruikt worden door de Hakka's voor Danielle als klein kadootje. Die er vervolgens blij mee is. De volgende tussenstop is bij Taichung Gaomei Wetland. Waaide het al hard in Hsinchu, als we uitstappen is de wind nog harder. We staan vlakbij de oceaan. Hier kunnen we een hele lange pier aflopen over nat land. Om uiteindelijk bij een eindeloos lijkend zandstrand uit te komen. Naarmate we verder de houten pier oplopen neemt de wind steeds verder toe. Volgens onze scout, Danielle, kan het weleens windkracht 8 zijn. Het zand striemt om ons gezicht en de haren van Danielle slaan zo hard in haar gezicht dat het wel zweepslagen lijken. Bert moet zijn bril vasthouden om te voorkomen dat hij van zijn gezicht afwaait. Onze chauffeur is bij de taxi gebleven, volgens hem is het veel te koud en al helemaal als wij zonder dikke jassen die kant uitlopen. Het is heerlijk om, na de afgelopen dagen, uit te waaien. Maar met onze rug naar het land toegekeerd ziet het er weinig Taiwanees uit. We zien water, zand en windmolens. Kortom je zou bijna denken dat je ook in Nederland kunt zijn, behalve dan dat hier alleen maar Aziaten om ons heen lopen. Een maal weer met het gezicht naar het land is duidelijk dat we toch echt in Tawain zijn. Want langs de kustlijn zijn direct ook twee tempels te zien.
Na een kleine drie kwartier stappen we weer in het busje en rijden nu door naar het hotel in Taichung. Het Tempushotel, een prachtig hotel wat veel meer waard is dan de drie sterren die het heeft. We lopen vervolgens nog even de stad in om te gaan eten. Tijdens het eten wordt Danielle steeds bekeken door een vrouw die met haar zoon achter ons zit. We spreken naar elkaar uit dat het een gek idee is. Wie weet is het haar moeder, wie weet is ze haar op straat voorbij gelopen, wie weet heeft zij door dezelfde straten gelopen als zij. We kunnen er alleen maar naar raden of het zo is. Opnieuw voelt het dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg.
Terug in het hotel gekomen maken Robin en Bert nog even gebruik van het zwembad. Daan en ik blijven op de kamer en maken gebruik van het ligbad. (Dat hebben we tenslotte thuis niet). Nu ligt iedereen al op een oor en schijf ik dit verhaal nog even af voor jullie. De foto's van vandaag houden jullie nog even tegoed.
Verder is nu voor de medeleerlingen van Robin en mijn collega's de kerstvakantie begonnen. Vanuit Taiwan wil ik iedereen, via deze weg, een fijne kerstvakantie wensen.