De laatste dag van onze reis

Vandaag de laatste dag van ons verblijf hier. De drie weken zijn om. Vandaag staat er niet veel meer op het programma. Helaas word ik zelf wakker met pijn in mijn maag en buik. Toch niet fijn met een vliegreis in het vooruitzicht. Alhoewel ik ook nu mij nog vervelend voel, gelukkig geen echte buikgriep, want dan is het maar de vraag of ze je in het vliegtuig laten. (Ze zijn hier altijd bang dat er een epidemie uitbreekt of zo). Vanmorgen de laatste zaken allemaal ingepakt en het nog even rustig aan gedaan alvorens uit te checken.
We lopen nog een rondje door de stad op het gemakje en strijken nog even neer in een parkje. Rond de klok van half drie worden we verwacht in een ander hotel voor een afternoon tea met de oom en tante van Robin.
Het hotel is volgens de betrokkenen "famous" ivm de afternoon tea die ze schenken. Nou voor een deel is het waar, met name alle taartjes en het andere eten wat er te vinden is. Thee komt gewoon uit een apparaat, dat is misschien een beetje jammer. Als ze hier verse thee maken is dat echt heel lekker. Zelfs Bert en Robin drinken dan thee, terwijl ze dat thuis nooit doen.
Maar uiteindelijk gaat het niet om de thee vanmiddag, maar om de tijd die we met elkaar kunnen doorbrengen. Wij zijn er iets eerder dan de anderen en daarna arriveren oom en tante. De taalbarriere is meteen merkbaar, er is nog niemand van het kindertehuis om te vertalen. Maar leve de Apple telefoons. Er komen er direct drie tevoorschijn en met het vertaalprogramma er naast kan er dan ineens veel.
Het is gezellig en goed om elkaar weer te zien. Zowel Robin als zijn tante genieten zichtbaar, ook al is dan zoeken in de communicatie. En als ze zo naast elkaar zitten dan zie je ook de gelijkenissen tussen hen.
Al gauw komt er nog een sieradendoosje op tafel voor Danielle. Zij weten dat Danielle haar familie niet gevonden heeft en ervaren haar ook als familie omdat zij in ons gezin opgroeit. Ze hebben een mooi gouden armbandje voor haar gekocht. Danielle heeft er helemaal rode blosjes van op haar wangen en ik voel mij opnieuw wel weer een beetje bezwaard, maar waardeer enorm het gebaar. Dan komt er ook uit de tas van Cecilia, de maatschappelijk werkster, een kadootje voor Danielle. Eveneens omdat zij willen dat zij ook een herinnering van haar thuisland heeft. Het wordt gepresenteerd als echte damesdingen, een gezichtsmasker en een aantal stukken zelfgemaakte zeep met kruiden en bloemen van hier.
Na wat heen en weer gepraat te hebben zet Robin de computer op tafel om de foto's van de afgelopen weken te laten zien. Dat levert ook weer gespreksstof op over de voor de familie en maatschappelijk werkers bekende en minder bekende plekken van Taiwan.
Tussendoor wordt er door oom en tante meerdere keren gezegd dat ze zo blij zijn dat we de kinderen een gezin geven en goed voor ze zorgen. Robin krijgt meerdere keren te horen dat hij zijn gezin moet koesteren omdat het heel bijzonder is om een gezin te hebben. In het licht van de familie waar hij uitkomt zo begrijpelijk.
Na twee en een half uur nemen we een laatste foto van ons allen en nemen we afscheid. Tante heeft het zichtbaar moeilijk om te gaan, het voelt voor mij ook wel oneerlijk. Wij nemen Robin mee naar huis, zij blijven met de herinnering aan de ontmoetingen achter en moeten weer afwachten wat er aan communicatie uit Nederland komt. Tegelijkertijd weten we dat het zo goed is en dat Robin bij ons In Nederland hoort waar hij zijn thuisbasis heeft gevonden. Hij heeft er familie bij gekregen. familie die voor ons ook welkom is. Hij is en blijft het kind van hun overleden zus en daarmee familie met een hoofdletter F.
Nu zijn we weer terug in de lobby van het hotel waar we de laatste uurtjes doorbrengen tot we straks opgehaald worden door een taxi om naar het vliegveld te gaan. We vliegen om 0.05u 's nachts, geen ideale tijd om te vliegen omdat je de dag nog doormoet en je geen hotelkamer meer hebt. Maar ach, met elkaar komen we die tijd ook wel door.
We gaan naar huis met onze hoofden vol herinneringen aan mooie ontmoetingen en een fantastisch land. Het land waar onze kinderen zijn geboren en wat deel uitmaakt van hun leven. Het land waar ook zij nu te gast zijn ook al zien ze er uit zoals heel veel anderen hier op straat en begrijpen ze hier soms niet dat ze echt geen Chinees spreken.
Een land met wat gewoontes en gebruiken die stiekem vooral in Danielle verstopt lijken te zitten en waarbij we soms echt denken o ja, dat zien we ook bij jou. Bij Robin is dat allemaal wat minder herkenbaar.
Toen we weggingen was het zo spannend, we wisten wat we hadden maar niet wat het zou worden en hoe we weer thuis zouden komen.
Nu blijkt dat we allemaal rijker naar huis gaan zonder dat dit grote problemen lijkt te geven. We gaan er voor dat dit zo blijft en hopen allemaal op ons eigen moment nog weer terug te komen in dit mooie land!