Ontmoeting met de biologische familie van Robin
Door: Elza
Blijf op de hoogte en volg Bert, Elza, Danielle en Robin
21 December 2016 | Taiwan, Taiwan
Na maanden tegen deze dag aangekeken te hebben, was het vanmorgen eindelijk zover. Tijdens het ontbijt hebben we met elkaar nog een keer bedacht hebben welke vragen er gesteld konden worden zodat Robin een spiekbriefje had. Als de zenuwen toeslaan is het maar de vraag of je nog uit je woorden komt tenslotte en dan ook nog in een andere taal. Daarna met de taxi weer richting het Jonah house. We kwamen iets te vroeg aan en zijn nog even buiten in het zonnetje blijven zitten tot het tijd was. Toen we binnenkwamen werden we weer opgevangen door Franky. Tante en oom waren al binnen dus we hoefden niet meer te wachten. Op het moment dat Robin de ruimte binnenkwam stond tante al met open armen op hem te wachten. Na de begroeting was er tijd om de vragen stellen die hij had. Op deze manier is hij meer dingen van zijn moeder te weten gekomen. Andersom was er ook voor tante en oom tijd om vragen aan Robin en ons te stellen. Alhoewel het gesprek onwennig begon, werd het ijs wel gebroken. Duidelijk wordt dat Robin in heel veel opzichten op zijn moeder lijkt. Oom geeft aan dat Robin een schaduw van zijn moeder is. Zelfs de manier van lopen wordt herkend. Bijzonder om te horen, bijzonder om te zien hoe tante alle informatie opzuigt en hem steeds bekijkt. Ook eindelijk antwoord hoe het komt dat een vrouw die in de adoptiepapieren omschreven wordt als zwakbegaafde vrouw een zoon krijgt die op het gymnasium zit. Moeder heeft op haar 3e of 4e jaar hersenontsteking gehad met blijvende hersenschade tot gevolg. Dit verklaart heel veel over het verdere verloop van haar leven. Inmiddels zijn oom en tante welgesteld, dit was anders ten tijde van de adoptie van Robin, en hebben zij verschillende kado's voor ons meegebracht. Om te beginnen een mooie gouden ketting voor Robin. In Taiwan is het gebruikelijk dat ouders met hoogtijdagen als een huwelijk of geboorte van een kind elkaar goud kado doen. Tante en oom willen deze bijzondere dag dan ook op deze manier gedenken en geven hem, namens zijn moeder, deze ketting. Daarnaast heeft hij geld gekregen om later iets van te kopen ter herinnering. Ook Danielle is niet vergeten. Zij heeft een mooi handspiegeltje gekregen en eveneens geld om zelf iets te kopen. Voor ons hebben ze twee theesets meegebracht. Een van een speciale pottenbakker, die van groene klei heel dun aardewerk maakt. Dit alles verpakt in een mooi beklede door. Daarnaast een theeservies van keramiek wat makkelijker gebruikt kan worden. Dit alles aangevuld met Oolong thee (thee uit Taiwan zelf) voor zeker een jaar. Waarbij wordt opgemerkt dat ze ons nieuwe thee sturen als deze op is. Oom en tante blijken enorme theedrinkers te zijn en willen dat op deze manier met ons delen. Daarnaast willen ze ons bedanken dat we Robin (en Danielle) een goede opvoeding en een goed thuis geven. Iets wat voor ons zo anders is, want wij zijn blij dat hij bij ons is. Na het gesprek en het uitwisselen van de kado's gaan we richting beneden. In het gesprek kwam naar voren dat Robin piano speelt en hij aangegeven voor zijn familie te willen spelen. Gelukkig staat er een piano in het kindertehuis dus kan daar ook gehoor aan gegeven worden. Mooi om te zien hoe hij, ondanks zijn zenuwen, een aantal nummers kan spelen voor zijn familie. Er wordt dan ook vol aandacht geluisterd en achteraf krijgt hij applaus van ons en een aantal medewerkers van het kindertehuis. Op Robin zijn verzoek hebben we ook een bezoek gebracht aan de laatste rustplaats van moeder. De urn van moeder wordt bewaard in gebouw wat daar speciaal voor is ingericht. We hadden de indruk dat wij naar een urnenmuur in de buitenlucht zouden gaan. Maar komen terecht in een groot gebouw vol met kluisjes zoals we die ook kennen van de scholen. Talloze kasten vol met urnen. Afhankelijk van de kaste is het kastje groter, kleiner, hoger of lager geplaatst in "de muur". We krijgen een moment alleen nadat tante heeft verteld wat er op de urn staat. Moeder blijkt op 1 januari 2010 overleden te zijn. Het doet pijn om te beseffen dat zij zo jong was en geen fijn leven heeft gehad. Het doet pijn om te beseffen dat het voor Robin niet mogelijk is om haar te ontmoeten, maar ook dat zij andersom niet de kans heeft gekregen om Robin te ontmoeten. Moeder is slechts 36 jaar geworden, te jong om te sterven.
Na het bezoek aan de laatste rustplaats gaan we richting een restaurant voor een lunch. Althans dat dachten wij, terwijl wij in een auto achter oom en tante aanrijden. Waar Robin en Danielle, samen met een van de social workers, overigens in meereden. Maar het blijkt dat we eerst rondrijden door de stad waar moeder haar laatste jaren op straat heeft doorgebracht om te eindigen bij het huis waar moeder heeft gewoond. Oom is nu eigenaar van het huis en geeft Robin en ons de kans om even rond te kijken. Zo wordt beetje voor beetje het plaatje completer over moeder. Aansluitend gaan we wel op weg naar een restaurant. Het blijkt een luxe-hotel te zijn op een golf-resort. Daar lunchen we uitgebreid met elkaar en maken we kennis met een aantal specifieke gerechten. Op de kaart staan ook Hakka-gerechten. Dit is een kleine bevolkingsgroep uit Taiwan. Danielle is half-Hakka en speciaal voor haar komen er ook twee Hakka gerechten op tafel. Heel smakelijk en passend bij datgene wat Danielle graag eet. En, zo zou later blijken, er zitten insecten in. Maar daar kwamen we achter nadat we er van gegeten hadden en al de conclusie hadden getrokken dat het erg lekker was.
Tijdens het eten zit tante naast Robin. Ze geniet zichtbaar en schept steeds het kommetje van Robin vol. De situatie is intussen ontspannen en het is jammer dat we niet allemaal dezelfde taal spreken. Franky en Cecilia doen erg hun best om alles te vertalen, maar toch krijg je niet alles mee. Na het eten maken we de afspraak om elkaar aan het eind van onze vakantie nog een keer te treffen. Ook dan zijn Cecilia of Franky weer bereid om mee te komen om te vertalen. Zij verdienen een hele dikke pluim voor al het werk wat zij doen. Zij zijn beiden de hele dag met ons mee en besteden al hun tijd aan ons. Ze zijn zorgzaam en checken regelmatig hoe het gaat met Robin en ons, maar hebben ook zorg voor de familie. Als we afscheid nemen van de familie vertelt Cecilia dat zij al betrokken was bij de adoptie van de oudere broer van Robin. Zij kennen elkaar dus al ruim 20 jaar. Alle post die wij in de afgelopen jaren hebben gestuurd blijken ook doorgestuurd naar tante. Zij heeft dus van afstand Robin altijd al kunnen volgen. Iets wat voor ons nooit duidelijk geweest is. In die zin heeft het bezoek in vele opzichten ons meer waardevolle informatie gegeven. Na het bezoek zijn we terug gegaan naar het kindertehuis waar we nog even teruggekeken hebben op vandaag en afspraken hebben gemaakt voor 6 januari, de volgende ontmoeting. Daarna zijn we richting ons hotel gegaan om bij te komen van alle indrukken. Alle foto's en filmpjes van vandaag worden bekeken, er wordt geappt, geskyped en gefacetimed om het verhaal en de gevoelens te delen. Wat is het heerlijk dat internet ons zoveel mogelijkheden geeft om zo makkelijk contact te hebben, zelfs over een afstand van 11.000 km.
Morgen is voorlopig de laatste dag in Taipei. We hebben nog wel wat wensen, welke het daadwerkelijk worden zien we dan. Vanavond regent het voor het eerst een beetje en het lijkt erop dat het ook morgen zal regenen. Om, als we de vooruitizichten mogen geloven, daarna weer richting meer droge zonnige dagen en iets minder warme (23 graden) dagen te gaan. We laten het jullie weten!!
We hopen dat jullie vandaag ook door het verslag een beeld hebben wat er op ons pad komt hier in Taiwan. Het is bijzonder om te zien hoe vaak de site al bekeken is en hoe jullie met ons meeleven. Dat doet ons goed!
Na het bezoek aan de laatste rustplaats gaan we richting een restaurant voor een lunch. Althans dat dachten wij, terwijl wij in een auto achter oom en tante aanrijden. Waar Robin en Danielle, samen met een van de social workers, overigens in meereden. Maar het blijkt dat we eerst rondrijden door de stad waar moeder haar laatste jaren op straat heeft doorgebracht om te eindigen bij het huis waar moeder heeft gewoond. Oom is nu eigenaar van het huis en geeft Robin en ons de kans om even rond te kijken. Zo wordt beetje voor beetje het plaatje completer over moeder. Aansluitend gaan we wel op weg naar een restaurant. Het blijkt een luxe-hotel te zijn op een golf-resort. Daar lunchen we uitgebreid met elkaar en maken we kennis met een aantal specifieke gerechten. Op de kaart staan ook Hakka-gerechten. Dit is een kleine bevolkingsgroep uit Taiwan. Danielle is half-Hakka en speciaal voor haar komen er ook twee Hakka gerechten op tafel. Heel smakelijk en passend bij datgene wat Danielle graag eet. En, zo zou later blijken, er zitten insecten in. Maar daar kwamen we achter nadat we er van gegeten hadden en al de conclusie hadden getrokken dat het erg lekker was.
Tijdens het eten zit tante naast Robin. Ze geniet zichtbaar en schept steeds het kommetje van Robin vol. De situatie is intussen ontspannen en het is jammer dat we niet allemaal dezelfde taal spreken. Franky en Cecilia doen erg hun best om alles te vertalen, maar toch krijg je niet alles mee. Na het eten maken we de afspraak om elkaar aan het eind van onze vakantie nog een keer te treffen. Ook dan zijn Cecilia of Franky weer bereid om mee te komen om te vertalen. Zij verdienen een hele dikke pluim voor al het werk wat zij doen. Zij zijn beiden de hele dag met ons mee en besteden al hun tijd aan ons. Ze zijn zorgzaam en checken regelmatig hoe het gaat met Robin en ons, maar hebben ook zorg voor de familie. Als we afscheid nemen van de familie vertelt Cecilia dat zij al betrokken was bij de adoptie van de oudere broer van Robin. Zij kennen elkaar dus al ruim 20 jaar. Alle post die wij in de afgelopen jaren hebben gestuurd blijken ook doorgestuurd naar tante. Zij heeft dus van afstand Robin altijd al kunnen volgen. Iets wat voor ons nooit duidelijk geweest is. In die zin heeft het bezoek in vele opzichten ons meer waardevolle informatie gegeven. Na het bezoek zijn we terug gegaan naar het kindertehuis waar we nog even teruggekeken hebben op vandaag en afspraken hebben gemaakt voor 6 januari, de volgende ontmoeting. Daarna zijn we richting ons hotel gegaan om bij te komen van alle indrukken. Alle foto's en filmpjes van vandaag worden bekeken, er wordt geappt, geskyped en gefacetimed om het verhaal en de gevoelens te delen. Wat is het heerlijk dat internet ons zoveel mogelijkheden geeft om zo makkelijk contact te hebben, zelfs over een afstand van 11.000 km.
Morgen is voorlopig de laatste dag in Taipei. We hebben nog wel wat wensen, welke het daadwerkelijk worden zien we dan. Vanavond regent het voor het eerst een beetje en het lijkt erop dat het ook morgen zal regenen. Om, als we de vooruitizichten mogen geloven, daarna weer richting meer droge zonnige dagen en iets minder warme (23 graden) dagen te gaan. We laten het jullie weten!!
We hopen dat jullie vandaag ook door het verslag een beeld hebben wat er op ons pad komt hier in Taiwan. Het is bijzonder om te zien hoe vaak de site al bekeken is en hoe jullie met ons meeleven. Dat doet ons goed!
-
21 December 2016 - 14:55
Astrid:
Wat fijn dat ik jullie vandaag even heb gezien en gesproken, zeker om Robin even te spreken na zijn ervaringen gisteren en vandaag. Wat een mooie waardevolle ontmoeting, om nooit meer te vergeten! xx -
21 December 2016 - 16:29
Pa\ma.:
lieve-bert-elza-danielle-robin.
wat-een-mooi-en-ontroerend-verslag-
hier-kan-je-mee-verder-robin.
we-zijn-op-deze-manier-met-jullie-mee-op-reis.
we-hopen-dat-er-voor-danielle-ook-nog-goed-bericht-komt.xxx
-
21 December 2016 - 16:31
Tineke:
1 woord...WAUW! -
21 December 2016 - 17:32
Cindy:
Wat een prachtig en liefdevol verhaal. Vooral heel lang nagenieten van deze bijzondere dag... -
21 December 2016 - 18:07
Maarten En Ria:
Fantastisch wat jullie allemaal hebben meegemaakt vandaag, wij denken een van de meest bijzondere dagen!
Groetjes van ons -
21 December 2016 - 19:13
Arianne :
Wederom bijzonder.....wat een dag in jullie leven. Mooi om zo mee te kunnen leven.
-
21 December 2016 - 20:09
Alice :
Wat geweldig deze dag!! Momenten om voor altijd te koesteren!! -
21 December 2016 - 21:54
Annemarie:
Wat een indrukwekkend en ontroerend verhaal en foto's! Prachtig! -
21 December 2016 - 22:03
Jolanda:
Hey lieve nichies en neefies,
Geweldig!
Wat maken jullie veel mooie en kostbare momenten mee!
Wij... hier zo ver bij jullie vandaan door de verhalen toch even dichtbij.
Fijn dat we op deze manier met jullie mee kunnen leven.
Dikke knuffel voor jullie alle 4
xxx -
22 December 2016 - 09:46
Willie:
Hoi Elza, wat is dit bijzonder om te lezen. Emotioneel voor jullie allemaal maar in bijzonder voor Robin. En dat jullie dit samen mogen doen dat vergeet je nooit meer. Koester de momenten snuif de geuren en geniet met je gezin. Lieve groet Willie -
22 December 2016 - 14:05
Paul:
Wat gaaf!! Ik krijg gewoon kippenvel als ik jullie verhaal lees. Ik vind het heel fijn voor jou (Robin) dat je nu meer weet waar je roets ligt! Wil je me bijpraten als je weer terug bent?geniet nog van de laatste momenten daar! Groetjes Paul -
23 December 2016 - 23:51
Marien:
Lieve allemaal,
Wat kun jij mooi schrijven, Elza. Daardoor heb je het gevoel er dichtbij te zijn...bij die ontroerende, kostbare momenten. Wat gaaf dat jullie liefde ontvangen en geven. Wat verdrietig ook het verhaal over Robins moeder. Ik wens jullie alle goeds toe, ook voor de verdere ontwikkelingen rondom Danielle.
Vanavond was er het kerstdiner voor de jongeren in de kerk. We moesten wel even aan jullie denken...
Zondag in de kerstdienst zal ik jullie als gezin noemen in het gebed in de kerk, ok?
Marien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
